Do Kancelarii zgłosił się klient, z którym pracodawca rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p. tj. z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych.

Jak się okazało klient pozostawał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, które na prośbę Pracodawcy zostało skontrolowane i zakwestionowane w części przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Pracodawca orzeczenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w tym zakresie potraktował jako uprawniające do uznania nieobecności pracownika w pracy (spowodowanej chorobą) za nieusprawiedliwioną i złożył oświadczenie o rozwiązaniu z Pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Analiza stanu faktycznego przeprowadzona w Kancelarii, dała jednakże podstawy do uznania, iż Pracodawca nie miał podstaw do rozwiązania z Pracownikiem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p., a przyczyna wskazana w oświadczeniu rozwiązującym umowę o pracę nie jest rzeczywista.

W tym miejscu warto wskazać, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem okres zakwestionowanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych niezdolności do pracy, może zostać uznany za nieusprawiedliwioną nieobecność Pracownika w pracy i stanowić podstawę do rozwiązania z Pracownikiem umowy o pracę w tzw. trybie dyscyplinarnym. Nie zawsze jednak są ku temu podstawy.

W przypadku naszego klienta sprawa zakończyła się wypracowaniem ugody zgodnie, z którą Pracodawca zmienił tryb rozwiązania umowy o pracę z Pracownikiem na Porozumienie Stron oraz wypłacił Pracownikowi należne odszkodowanie.